Το καλό το παλικάρι

Έχουμε ακουστά τη λαϊκή παροιμία που λέει: «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Ο προβληματισμός αυτή τη φορά είναι:  ποιο είναι τελικά αυτό το καλό παλικάρι ρε παιδιά; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Πώς το αναγνωρίζεις;  Δε μπορεί, κάτι θα υπάρχει.

Το μυαλό είναι ένα μικρό παιδί που του αρέσει να παίζει, όπως αρέσει σε ένα μικρό παιδί να παίζει. Ασταμάτητα. Προφανώς και ένα τέτοιο ερώτημα για κάποιο νοήμων άνθρωπο να είναι αιώνιος προβληματισμός ή απλά ασήμαντος. Ε ναι, λοιπόν, σε αυτή τη μικρή ιντερνετογωνία θα δώσουμε κάποια χαρακτηριστικά του καλού παλικαριού γιατί εμείς μπορούμε να πάρουμε θέση, να πούμε.

Ξεκινώντας, θα ξεκαθαρίσουμε ότι δε μπορούμε να δώσουμε ένα σαφή ορισμό, ούτε ξεκάθαρο, ούτε απόλυτο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε μπορούμε να το εξηγήσουμε κάπως.

Δηλαδή, απλά - απλά, ξεκινάμε λέγοντας ότι το καλό παλικάρι Αγαπάει. Με Α κεφαλαίο. Ξέρει να Αγαπάει την οικογένειά του, τους φίλους του, τη σύντροφό του, τα ζώα, τα δέντρα, τα βουνά, τις θάλασσες, τη φύση. Το καλό παλικάρι λέει ευχαριστώ. Ξέρει να εκτιμάει, ξέρει να είναι ευγνώμων.  Το καλό παλικάρι είναι έντιμο. Κρατάει το λόγο του και δεν προδίδει… ακόμα κι αν δεν κρατήσει το λόγο του, ξέρει να ζητάει συγνώμη και να ψάξει τρόπους να ανταποδώσει.

Να ένα ακόμα καλό χαρακτηριστικό του καλού παλικαριού. Ξέρει ότι «χίλιες φορές κι αν πέσω, χίλιες και μία πρέπει να σηκωθώ». Ξέρει να υπομένει, ξέρει να επιμένει. Δεν το βάζει κάτω, προσπαθεί.

Ξέρει να γελάει και ξέρει ότι πρέπει να κάνει και τους άλλους ανθρώπους να γελάνε. Γνωρίζει ότι το γέλιο είναι ζωή και τροφοδοτεί τη στιγμή που το απαιτεί. Ακόμα κι αν στερέψει από γέλιο, ξέρει να «γεννάει» γέλιο.

Το καλό παλικάρι ξέρει να εκμεταλλεύεται τη ζωή και να ζει έντονα. Να εργάζεται ακούραστα όταν είναι η ώρα και να ξεκουράζεται επίσης όταν είναι η ώρα. Ξέρει ότι μια ζωή την έχουμε και δεν πρέπει να χασομεράει. Επίσης, το καλό παλικάρι ξέρει να βοηθάει. Ξέρει να δίνει βοήθεια πριν του τη ζητήσουν, γιατί νοιάζεται. Βοηθάει. Βοηθάει πολύ, τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση. Σέβεται. Έχει μάθει ότι ο σεβασμός είναι απαραίτητος για την συμβίωση και την ομόνοια. Σέβεται ορατά και αόρατα.

Εν τέλει το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι.

Τα παραπάνω μπορεί να θεωρηθούν απλά και αυτονόητα. Κι όμως. Όταν  κάναμε αυτήν την ερώτηση σε ανθρώπους γύρω μας, δυσκολεύονταν να πάρουν θέση. Τους «κόμπλαρε» μάλλον η λέξη «καλό» και έτσι ψάχνανε τρόπους να ορίσουν τι είναι το «καλό». Να διευκρινίσουμε πρώτα τι είναι το «καλό», το «καλό» είναι κάτι σχετικό, δεν υπάρχει «καλό»… Από τα καλύτερα που ακούσαμε ήταν κάποιες διαπιστώσεις όπως «το καλό παλικάρι είναι σαν τον Αϊ Βασίλη, δεν υπάρχει!» όπως επίσης «το καλό παλικάρι είναι εκείνο που θα μοιραστεί ένα τοστ. Ούτε εκείνο που θα το φάει μόνος του, αλλά ούτε εκείνο που θα το δώσει ολόκληρο».

Σαφώς και το «καλό» είναι μία πολύ σχετική έννοια και ίσως να είναι η πιο σχετική απ’ όλες. Όμως, με απλά παραδείγματα, με απλά λόγια, με απλές σκέψεις, με απλούς ορισμούς μπορούμε να το δούμε και να το νοιώσουμε. Μπορούμε και έτσι να το μεταβιβάσουμε.

Έτσι, αν τύχει ποτέ και έρθει ένα παιδάκι 6 χρονών και σας ρωτήσει «τι είναι το καλό παλικάρι» … καλό είναι… να του πείτε ότι το καλό παλικάρι είναι εκείνο το παιδάκι που Αγαπάει τους γονείς και τους Φίλους του. Που λέει ευχαριστώ και Συγνώμη. Που βοηθάει τους Ανθρώπους. Που λέει Καλημέρα. Και καθώς μεγαλώνει θα μάθει μόνο του τις λεπτομέρειες…

Μην του πείτε, τι εννοείς «καλό»; Όπως επίσης μην του πείτε, είναι κάτι σχετικό. Δε θα καταλάβει.

Bmcakis@gmail.com

10 Ερωτήσεις στο Θεό

Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να προβληματιζόμαστε. Αυτός είναι ένα τρόπος άλλωστε για να φτάσουμε στην «Απάντηση» ή «Απαντήσεις». Ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε την λεγόμενη «Μαιευτική Μέθοδο» για να μπορέσει με ερωτήσεις να κάνει τον συνομιλητή του να βρει της απαντήσεις που έψαχνε. Όπως προείπαμε λοιπόν, δεν είναι κακό να προβληματιζόμαστε… κακό είναι η άγνοια, η αδιαφορία, η μη θέληση να μάθεις και να μεταφέρεις ό,τι έμαθες.

Καταρχήν αναγνώστες αυτής της μικρής γωνιάς του πλανήτη, σας συνιστούμε να πάτε διακοπές. Μη πάτε διακοπές με παρέα όμως, πηγαίνετε μόνοι σας. Βγείτε λίγο έξω από τη βουή της πόλης. Θα βοηθήσει αρκετά στο να μπορέσετε να σκεφτείτε και να προβληματιστείτε ήρεμα και ήσυχα. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι αναγκαίο, κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής σας, να το κάνετε.

Την τελευταία περίοδο λοιπόν είχαμε έναν προβληματισμό που μας τριγούνιζε, τον οποίο θελήσαμε να τον μοιραστούμε με διάφορους φίλους – γνωστούς – άγνωστους που συναντήσαμε στο διάβα μας. Τον μοιραστήκαμε γιατί τον είδαμε σαν «παιχνίδι» και σαν παιδιά που είμαστε λατρεύουμε να παίζουμε. Έτσι μαθαίνουμε.

Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν προβληματισμοί και προβληματισμοί. Υπάρχουν οι πολύπλοκοι και οι απλοϊκοί. Εμείς, φυσικά, ακολουθήσαμε την οδό που προτείνει ο Μάρκος Αυρήλιος: «Να σκέφτεσαι απλά, έτσι ώστε όταν κάποιος σε ρωτήσει «τι σκέφτεσαι;»  εσύ με απλά λόγια να μπορέσεις να του απαντήσεις.»

Ρωτήσαμε λοιπόν φίλους – γνωστούς – αγνώστους:

«Αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή;»

Εκείνοι μας ερωτήθηκαν:

1.       Γιατί να υπάρχει αδικία και πόνος;

2.       Μετάνιωσε που έδωσε στον Άνθρωπο Νου και Λογική;

3.       Γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι που δεν πρέπει να πεθαίνουν;

4.       Θα με συγχωρέσεις;

5.       Γιατί αγαπάς τόσο πολύ  τους ανθρώπους;

6.       Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, εδώ και τώρα;

7.       Υπάρχει κόλαση;

8.       Γιατί;

9.       Ποιός – τί είσαι;

10.   Τι θες να κάνω;

Ομολογουμένως η όλη αυτή η διαδικασία είχε την πλάκα της. Μία αντικειμενικά απλή ερώτηση -Αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή;- που δεν είχε αναρωτηθεί σχεδόν κανείς από τους συμμετέχοντες στο μικρό μας προβληματισμό. Παράλληλα και ειδικότερα με τους γνωστούς και τους φίλους γνωριστήκαμε καλύτερα, αφού μαθαίνεις  και από τους προβληματισμούς του απέναντί σου και όχι από τα προβλήματα μόνο.

Εν τέλει, μπήκαμε σε μία διαδικασία να σκεφτούμε κάτι και όχι να σκεφτόμαστε τίποτα.

Υ.Γ  Εσείς, αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή; Αν θέλετε μοιραστείτε τη μαζί μας από κάτω, στα σχόλια.

Αγγελάκης και Διαβολάκης

bmcakis@gmail.com

Τα χρυσά έπη του Πυθαγόρα

 

Είχε πει κάποτε μία μεγάλη κυρία ότι: «Εμένα ο θησαυρός μου δεν είναι χρήματα, είναι οι γνώσεις μου. Μοιράζομαι τον θησαυρό μου.» Τα παρακάτω λόγια είναι ίσως ότι έμεινε (γραπτά) απ τον Πυθαγόρα. Είναι κάποιες συμβουλές που δίνει στους μαθητές τους την εποχή εκείνη…

Να τιμάς πρώτα, τους αθάνατους θεούς, όπως ορίζει ο νόμος,

και να σέβεσαι τον όρκο [κι] έπειτα, τους ένδοξους ήρωες,

και να σέβεσαι τους καταχθόνιους δαίμονες, κάνοντας τα νόμιμα,

και να τιμάς τους γονείς [σου] και τους κοντινότερους συγγενείς [σου],

από τους άλλους δε, να κάνεις φίλο, όποιον είναι άριστος στην αρετή.

Να προτιμάς τα λόγια της πραότητας και τα έργα τα επωφελή.

Ούτε να εχθρεύεσαι τον φίλο σου ένεκα μικρής αστοχίας,

εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη κοντά στην ανάγκη κατοικεί.

Αυτά μεν, έτσι να τα ξέρεις. Να συνηθίσεις δε, να κυριαρχείς στα παρακάτω:
 Πρώτα, στο στομάχι και στον ύπνο,

και στη λαγνεία και στο θυμό.

Ποτέ δε, να μην πράξεις κάτι που να σε κάνει να ντραπείς, ούτε με άλλον,

ούτε μόνος σου, περισσότερο απ’ όλους δε, να ντρέπεσαι τον εαυτό σου.

Έπειτα, να ασκείς την δικαιοσύνη με τα έργα και με τα λόγια,

ούτε να συνηθίζεις να είσαι ασυλλόγιστος για τίποτε,

αλλά να γνωρίζεις μεν, ότι είναι πεπρωμένο όλοι να πεθάνουν,

τα χρήματα δε, άλλοτε [της μοίρας] αρέσει να τ’ αποκτάς, άλλοτε να τα χάνεις.

Όσα δε, βάσανα έχουν οι θνητοί, από δαιμονιακή2 τύχη,

όποιο μερίδιο τυχόν έχεις [από τα βάσανα], να το υποφέρεις χωρίς να αγανακτείς,

αλλά πρέπει, όσα μπορείς να τα θεραπεύεις. Τούτο δε σκέψου:

δεν δίνει η μοίρα στους αγαθούς το μεγαλύτερο μερίδιο απ’ αυτά.

 Στους ανθρώπους δε, φτάνουν πολλά λόγια, και ευγενικά και ανάξια,

για τα οποία να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου, ούτε να εκπλήσσεται,

ούτε να τα απορρίπτει. Αν δε ψέματα για κάτι λέγεται,

να είσαι πράος. Ό,τι δε, θα σου πω, να το κάνεις πάντοτε:

κανείς να μην σε πείθει, ούτε με λόγια, ούτε με κάποιο έργο,

να πράξεις ή να πεις, ό,τι δεν είναι καλύτερο για σένα.

Να σκέπτεσαι δε, πριν από κάθε σου έργο, για να μη κάνεις ανόητα [πράγματα],

ο άνθρωπος που κάνει και λέει ανόητα, ανάξιος χαρακτηρίζεται,

αλλ’ εκείνα να εκτελείς, για τα οποία δεν θα μετανιώσεις μετέπειτα.

Να μην κάνεις τίποτε, από ‘κείνα που δεν ξέρεις, αλλά να διδάσκεσαι σε όσα

υπολείπεσαι και με τον τρόπο αυτόν, θα ζήσεις την πιο ευχάριστη ζωή.

Δεν πρέπει ακόμη, να αμελείς την υγεία του σώματος [σου],

αλλά, με μέτρο, να πίνεις, να τρως και να γυμνάζεσαι,

ως μέτρο δε λέω εκείνο, για το οποίο δεν θα μετανιώσεις.

Να συνηθίζεις δε, να έχεις καθαρή, λιτή διατροφή, και να

φυλάγεσαι από το να διατρέφεσαι έτσι, που να προκαλείς τον φθόνο,

ούτε να σπαταλάς άκαιρα τα καλά, όπως οι αδαείς,

μήτε να στερείσαι, γιατί, το άριστο είναι, το μέτρο σε όλα.

Κάνε δε, εκείνα που δεν θα σε βλάψουν και να σκέπτεσαι πριν πράξεις.

Μήτε να επιτρέπεις τον απαλό ύπνο στα μάτια σου,

πριν εξετάσεις τρεις φορές τις ημερήσιες πράξεις [σου]:

«Που ξέφυγα; Τι έκανα; Τι απ’ ό,τι έπρεπε δεν ολοκλήρωσα;»

αρχίζοντας δε από το πρώτο να επεκτείνεσαι στα μετέπειτα,

για τα ανάξια μεν που έπραξες να επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τα χρηστά να ευχαριστιέσαι.

Αυτά να προσπαθείς, αυτά να μελετάς, αυτά πρέπει ν’ αγαπάς,

αυτά θα σε βάλουν στα ίχνη της θείας αρετής.

Ναι, Μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μας την Τετρακτύ!

την πηγή της αέναης φύσης!

Άρχιζε λοιπόν,

προσευχόμενος στους θεούς, για να ολοκληρώνεις τις πράξεις σου. Και εφόσον τα τηρείς αυτά:

- Θα γνωρίσεις την σύσταση των αθανάτων θεών και των θνητών ανθρώπων,

κι αν το κάθε τι παρέρχεται, και διατηρείται.

- Θα γνωρίσεις δε, αν η Θέμις το θέλει [αν το δικαιούσαι], ότι η φύση είναι παντού η ίδια,

ώστε μήτε τ’ ανέλπιστα να ελπίζεις, μήτε κάτι να σου ξεφύγει.

- Θα γνωρίσεις ακόμη, ταλαίπωρους ανθρώπους, από συμφορές που ίδιοι προκάλεσαν,

οι οποίοι, ενώ τα αγαθά βρίσκονται κοντά τους, ούτε τα βλέπουν,

ούτε τ’ ακούν, λίγοι δε, γνωρίζουν πώς να λύσουν τα κακά.

Η μοίρα δε αυτή τους συσκοτίζει το μυαλό. Σαν κύλινδροι δε,

περιφέρονται εδώ κι εκεί, μέσα σε ατελείωτες συμφορές,

γιατί τους ξεφεύγει ότι, η Έριδα, που τους είναι σύμφυτη,

τούς είναι μια ολέθρια συνοδός που τους βλάπτει, και [επομένως] δεν πρέπει να

προάγεται, αλλά να αποφεύγεται.

ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι από το μνημείο προς τιμήν του Πυθαγόρα στην κωμόπολη Πυθαγόρειο της Σάμου. Το όνομα του οικισμού μέχρι το 1955 ήταν Τηγάνι, οπότε μετονομάστηκε σε Πυθαγόρειο απ' τη Διεθνή Οργάνωση Πυθαγορείων, προς τιμήν του μεγάλου φιλόσοφου Πυθαγόρα που καταγόταν από τη Σάμο

Η αξία της στιγμής

 

Λέγεται ότι κάποτε ρώτησαν τον Μότσαρτ πιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Πως μπορεί και καταφέρνει να δημιουργεί τέτοιες συνθέσεις, βρε αδερφέ. Εκείνος απάντησε: «είναι πολύ απλό, όταν καθαρίζω ένα πορτοκάλι…. καθαρίζω ένα πορτοκάλι!» Τι θέλει να πει με αυτά τα λόγια ο μεγάλος ιστορικός συνθέτης που αιώνες πριν και αιώνες μετά θα εμπνέει;

Έχουμε ξαναπεί κάμποσες φορές και απ’ ότι φαίνεται θα ξαναπούμε, από αυτήν εδώ του κόσμου τη γωνιά, ότι ο κόσμος τρέχει… και δε φτάνει! Αποτέλεσμα αυτού είναι το «Fast Food» που στην Ελλάδα το ονομάζουμε «σουβλάκι» στην Αμερική το ονομάζουνε «burger». Αυτό όμως το γρήγορο φαγητό μπορεί να μεταφραστεί και διαφορετικά, αν θέλουμε να το δούμε διαφορετικά.

Έχει υπάρξει κόσμος και κοσμάκης που έχει διαλαλήσει να «ζούμε τη στιγμή»! Το έχουν πει μέσα από τραγούδια, από ποιήματα, από ταινίες, από θέατρα, από διαφημιστικές καμπάνιες… θα έχει βγει και σε μπλουζάκια σίγουρα ή δε ξέρω και ‘γω που αλλού… Ένα πρόβλημα είναι αυτό, έχει καταντήσει μία καραμέλα που έχει χάσει τη νοστιμιά της. Για κάποιους που τους αρέσει η γεύση και η νοστιμιά αυτό είναι ένα θέμα. Για κάποιους άλλους που αγνοούν τη γεύση και τη νοστιμιά και θέλουν απλά να αναμασάνε… τους αφήνουμε στην ησυχία τους, αρκεί να αφήσουν και εκείνοι τους άλλους.

Τώρα, το μεγάλο θέμα είναι οι απεριόριστες πληροφορίες από παντού και πάντα που περνάνε από μπροστά μας. Αναγκαστικά το μυαλό μας γεμίζει με «σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις» που μας αποτρέπει να πετύχουμε κάτι πάααααρα πολύ σημαντικό: τη συγκέντρωση. Η συγκέντρωση είναι ένα κλειδί για να μπορέσεις να πετύχεις πολλά πράγματα με αποτελεσματικότητα. Όπως π.χ να καθαρίσεις ένα πορτοκάλι…! Αν όταν καθαρίζεις ένα πορτοκάλι έχεις τη σκέψη και τα μάτια αλλού, πιθανότατα να κοπείς.

Είναι δυνατόν ένας τοξότης να μην συγκεντρωθεί απόλυτα στο στόχο του πριν αφήσει το βέλος απ’ το τόξο του; Δεν υπάρχει διαφορά όταν καθαρίζεις τα δόντια σου χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο πέρα να τα καθαρίσεις καλά; 

Το επόμενο μεγάλο θέμα είναι η κάθε στιγμή ξεχωριστά. ΠΡΕΠΕΙ να κατανοήσουμε σιγά σιγά καθώς μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και συνειδητοποιούμε… ότι κάθε στιγμή είναι διαφορετική, κάθε διεργασία είναι διαφορετική, οπότε: ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΞΙΑ! Θεωρώ, ότι αν το καταφέρουμε αυτό, θα δώσουμε νοστιμιά στη ζωή μας (ψαγμενιά).

Για να κλείσουμε σιγά σιγά θα πω αυτό που είχα στο μυαλό μου να πω απλά, αλλά χρειαζόταν να προσθέσω λίγες «σάλτσες» … έτσι, γιατί μου αρέσει η νοστιμιά! Λοιπόν, όταν εργάζεσαι, εργάζεσαι! Όταν διαβάζεις, διαβάζεις! Όταν γράφεις, γράφεις! Όταν τρως, τρως! Όταν είσαι με τη κοπέλα σου, είσαι με την κοπέλα σου! Όταν κάνεις έρωτα, κάνεις έρωτα! Όταν καθαρίζεις ένα πορτοκάλι, καθαρίζεις ένα πορτοκάλι!!! Γίνεται να κάνεις έρωτα και να καθαρίζεις ένα πορτοκάλι, ταυτόχρονα; Γίνεται να διαβάζεις και να γράφεις ταυτόχρονα; Γίνεται να εργάζεσαι και να είσαι με την κοπέλα σου ταυτόχρονα; Γίνεται να κοιμάσαι και να τρως ταυτόχρονα; Γίνεται να πας διακοπές και να είσαι μέσα στο στρες και το άγχος της καθημερινότητας; Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι κάποια από αυτά γίνονται… ναι, σαφώς γίνονται, όλα γίνονται, επαναλαμβάνουμε όμως ότι απευθυνόμαστε σε εκείνους που τη νοστιμιά προτιμάνε!

Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε: συγκέντρωση στις στιγμές, αξία στις στιγμές. Μπορείς να πεις ότι είναι μία μορφή επανάστασης.

bmcakis@gmail.com

«Το έργο»

Έχουμε ακούσει από ανθρώπους της Ιστορίας να κάνουν αναφορές για το «Έργο». Άνθρωποι του σήμερα κάνουν αναφορές για το «Έργο» που έκαναν στην Ιστορία κάποιοι άνθρωποι. Τι είναι αυτό το «Έργο»;

Όπως προείπαμε έχουν γίνει αναφορές, ακόμα και εκδηλώσεις προς τιμήν κάποιων ανθρώπων, έχουν γραφτεί βιβλία «για την Ιστορία και το Έργο» τους… Αν προσπαθούσαμε να κάνουμε μία προσέγγιση στο τι εστί «Έργο» δεν θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα ακριβές αντικειμενικό συμπέρασμα… αλλά κάτι θα καταφέρναμε, σωστά;

Ας προσπαθήσουμε.

Αν υποθέσουμε τι μας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας την λέξη «Έργο» τι θα ήταν αυτό; Πιθανότατα το Έργο, αλλά με την έννοια της Ταινίας, που λέμε στα ελληνικά. Δεν είναι αυτό φυσικά, αλλά μήπως με κάποιο τρόπο συνδέεται; Αν αναρωτηθούμε ποιους χαρακτηρισμούς θα μπορούσαμε να δώσουμε για το «Έργο», αυτοί πιθανόν να ήταν: Μεγαλειώδες, Καλό, Εκπληκτικό, Δυνατό, Επίμονο, Σύγχρονο… κ.α. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχει και μία αξιοπρεπής Ταινία. Για το λόγο αυτό θα σταθούμε λίγο στη σχέση Ταινία – Έργο.

Όταν βλέπουμε μία καλή ταινία η οποία κρατάει μιάμιση με δύο ώρες περίπου δε σκεφτόμαστε ότι χρειάστηκε ενάμιση με δύο χρόνια να φτιαχτεί…! Ένα άλλο λοιπόν στοιχείο που χαρακτηρίζει ένα «Έργο» θα λέγαμε ότι είναι και ο σχετικός χρόνος. Επίσης, έχουμε δει ταινίες με πολλούς πρωταγωνιστές, κομπάρσους κ.ά. που συνεργάζονται άψογα για να βγει το καλό αποτέλεσμα. Απ’ την άλλη όμως έχουμε δει και ταινίες μόνο με έναν πρωταγωνιστή… άντε και έναν συμπρωταγωνιστή… και όμως έχουν εξίσου καλό αποτέλεσμα.

Το πιο σημαντικό σε μια ταινία είναι η Ιδέα. Αν οι Ιδέα είναι «καλή», τότε άνετα έχουμε τον κορμό του δέντρου από τον οποίο θα βγουν τα κλαδιά, τα παρακλάδια, τα φύλλα, οι καρποί… δηλαδή, σκηνοθεσία, σενάριο, κάμερες, ηθοποιοί, χρήματα…

Αυτά τα γρήγορα συμπεράσματα βγάλαμε από τη συσχέτιση του Έργου με την Ταινία.

Ας σκεφτούμε το έργο τώρα καθ’ εαυτό, μόνο του. Ας πάρουμε για παράδειγμα, ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό, το έργο του … (δεν θα αναφέρουμε ονόματα, όπως δεν αναφέραμε και ταινίες, ας σκεφτείτε εσείς ποιος μπορεί να είναι) …  ο οποίος μαχόταν για χρόνια ενάντια στην αδικία, υπέρ της ηθικής και της αγάπης. Έγινε ο Άρχοντας της χώρας! Όχι όμως για πολύ, γιατί δεν τον άφησαν για πολύ! Κι άλλοι, κι άλλοι…

Θα μπορούσαμε να πούμε και αυτό λοιπόν για εκείνους που έχουν αφήσει μεγάλα Έργα στην ανθρωπότητα, δεν είχαν «καλό» τέλος…!

Αν το πάρουμε ακόμα από πιο ψηλά, ακόμα και η ίδια η φύση βρίσκεται σε ένα συνεχές Έργο, την εξέλιξη… η τουλάχιστον την επιβίωση.

Για να κλείσουμε, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τη σημαντικότητα του Έργου. Καταρχήν, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι γίνονται Έργα, είτε «καλά» είτε «κακά». Έπειτα πρέπει να αναλογιστούμε τη θέση – ρόλο μας, προς αυτά.

Με άλλα λόγια ή θα χτίζουμε ή θα γκρεμίζουμε έργα… όχι να βλέπουμε έργα! Όλοι μπορούμε να έχουμε κάποιο ενεργητικό ρόλο – θέση στο Έργο, μη στρουθοκαμηλίζουμε.

Είναι καλό, αν δεν κάνουμε δικό μας Έργο, να βοηθήσουμε στο Έργο των άλλων.

bmcakis@gmail.com

Βαρεμάρα

Η βαρεμάρα είναι κάτι σαν κακός ιός στην σύγχρονη εποχή μας, όπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ρουτίνα και η μηχανοποίηση. Περιφέρεται ελεύθερα στον αέρα και εισχωρεί ιδιαίτερα σε «νέους» οργανισμούς οι οποίοι ακόμα είναι αδύναμοι και αγνοί. Υπάρχει περίπτωση να κολλήσετε και να μη ξεκολλήσετε! Προσοχή!

Καταρχήν να εξετάσουμε τα συμπτώματα του ιού αυτού για να μπορέσουμε να διακρίνουμε αν τον έχουμε ή όχι. Έπειτα, σε περίπτωση που έχουμε προσβληθεί, χρειάζεται να βρούμε τρόπο για να τον εξοντώσουμε μια για πάντα… αλλιώς, υπάρχει κίνδυνος να μας μείνει για πάντα. Σαν καρκίνωμα.

Ξεκινώντας πρέπει να πούμε ότι η Βαρεμάρα είναι η μεγάλη Μάνα η οποία έχει δύο κόρες, τη Μικρή Βαρεμάρα και τη Μεγάλη Βαρεμάρα.

Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε μία εικόνα στη Μικρή Βαρεμάρα θα ήταν κάπως έτσι: 

Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε μία εικόνα στη Μεγάλη Βαρεμάρα θα ήταν κάπως έτσι:

Η Μικρή βαρεμάρα θα λέγαμε ότι βγαίνει από την ψυχή. Είναι εκείνες οι φορές που λέμε «βαριέμαι» και δε ξέρουμε γιατί. Είναι εκείνες οι μικρές καθημερινές στιγμές που δεν το καταλαβαίνουμε, απλά λέμε ότι βαριόμαστε. Ξέρεις, απλά «φφ βαριέεεεμαιιι……»

Το αντίδοτο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να «σπάσεις» τη δραστηριότητα που κάνεις εκείνη τη στιγμή με μία άλλη δράση. Π.χ. Να πας έναν περίπατο (ο οποίος είναι ιδανικός για άπειρες αρρώστιες…), να διαβάσεις κάτι που θα σε εμπνεύσει, να ακούσεις ένα τραγούδι… τέλος πάντων στη θέση της δράσης που κάνεις, να βάλεις μία άλλη… μικρούλα… η οποία θα σε ευχαριστήσει έστω και λιγουλάκι!

Υπάρχει μία μικρή παγίδα… να της δώσουμε μεγαλύτερη αξία από εκείνη που της πρέπει και ξαφνικά από Μικρή... να μεταμορφωθεί και να γίνει Μεγάλη! Οπότε, Προσοχή! Την αναγνωρίζουμε εκείνη τη στιγμή, ναι… βαριόμαστε λίγο, ναι…. Νταξ, κάνουμε κάτι άλλο τσακ τσακ! Έφυγε, τέλος! Neeeext!

Το πρόβλημα βρίσκεται στη Μεγάλη Βαρεμάρα. Αν η Μικρή βαρεμάρα βγαίνει από την ψυχή, η Μεγάλη Βαρεμάρα βγαίνει από τα εσώψυχα! Δηλαδή αν η Μικρή Βαρεμάρα είναι «φφ βαριέεεεμαιιι……» η Μεγάλη Βαρεμάρα είναι «Β-Α-Ρ-Ι-Ε-Μ-Α-Ι»… και φανταστείτε το σε μια ταμπέλα με φωτάκια γύρω-γύρω να αναβοσβήνουν.

Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπός μας έχει αρρωστήσει για τα καλά και χρειάζεται άμεσα βοήθεια… είτε από τον εαυτό του, είτε από εμάς! (ντιν ντιν!) Μετά από μέρες έρευνας και γκάλοπ αποδείχτηκε ότι , συνήθως, ο άνθρωπος μας στην περίπτωση αυτή δεν ικανοποιείται με τίποτα. Δε τον γεμίζει τίποτα. Δε τον νοιάζει τίποτα. Πάντα ψάχνει κάτι άλλο ή κάτι ακόμα.

Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Στραβός είναι; Μουγκός; Κουτσός; Τελείως παράουρος; Όχι… αλλά κι αυτό είναι δύσκολο να του το εξηγήσουμε… ας είναι!

Η Μεγάλη Βαρεμάρα, επειδή  είναι και «μεγάλη», πρόλαβε και έκανε μία κόρη που το όνομα αυτής είναι Τεμπελιά! Τώρα… δεν ξέρω ποιον βρήκε και έκανε την κόρη αυτή… πάντως η Τεμπελιά, τα έχει γ*****ι όλα!

Έχει πιάσει το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων όπου φυσικά ασχολούνται με το Ιντερνέτ, με την καλοπέραση και γενικά, εφόσον ζούμε στον Δυτικό Πολιτισμό…. το Fast Food. Να γίνονται όλα γρήγορα και συνέχεια! Γρήγορη γνώση, γρήγορη τροφή και καθόλου αργή χώνεψη… πάμε πάλι πίσω στο θέμα μας γιατί ανοίγουμε άλλες δουλειές με αυτά!

Η Μεγάλη Βαρεμάρα είναι ένας κακός ιός που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους όπως κατάθλιψη, απομόνωση, στρες, κρίσεις πανικού. (ντιν ντιν ντιν ντιν ντιν ντιν!).

Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπός μας πρέπει να αλλάξει λίγο, τουλάχιστον, τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Εδώ ο άλλος, ο Αλχημιστής, γύρισε όλο τον κόσμο για να καταλάβει πως ο θησαυρός ήταν στα πόδια του! Δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως έχει μάθει να τα βλέπει από μικρός... ούτε όπως του έχει μάθει η κοινωνία να τα βλέπει. Δεν είναι απαραίτητα τα πράγματα έτσι όπως έχει συνηθίσει να τα κάνει… γιατί πολύ απλά υπάρχουν «κακές» συνήθειες.

Σαφώς και είναι μία επίπονη διαδικασία που θέλει επιμονή. Σαφώς και δεν είναι εύκολο να «κάψει» παλιές συνήθειες που ΝΟΜΙΖΕ ότι του άρεσαν. Αλλά είναι αναγκαίο… όπως τρώμε τροφή, πίνουμε νερό για να θρέψουμε τον οργανισμό μας, το ίδιο ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται και με την ψυχή μας. Πόσες φορές θα το πούμε;!;!;!

Είναι καλό να έχουμε ένα χόμπυ! Ακόμα καλύτερα να είναι ένα δημιουργικό χόμπυ! Το ζητούμενο είναι ναααααα μηηηηηηηηη βααααααριοοοομμαααασσσστεεεεεεεεεεεεεε!!!!

bmcakis@gmail.com